Ze stond aan mijn deur. Ik had ze niet verwacht. Ik was niemand verwachtende. Niet nu. Ik had niet de tijd om te ontvangen. Niet nu. Niet haar. Neen echt niet… Ik was aan het vechten, tegen alweer een deadline. (Ja, ik weet het, alweer, ik ben er goed in geworden.)
Maar dus, ze stond daar. En toen duidelijk werd dat ze niet werd verwacht, sprongen de tranen in haar ogen.
Dat ze het al zo ontzettend druk had. En wat nu? En en … haar vader bleek ineens erg ziek, en er waren zieken op kantoor. Ziek met de grote K. En volgende week vertrokken ze op reis, haar dochter en haar gezin bezoeken, die wonen in het buitenland, al lang, maar ze was nog zoveel te doen, nog zoveel werk.
Haar hele verhaal, alles eruit, in 1 keer, in 5 minuten…
Ik kon haar naar de plek brengen waar ze haar opdracht kon uitvoeren, maar ik kon haar niet ontvangen. Ze was opgelucht, ook zonder dat tasje thee en het amba-amba chocolaatje…
Ik kreeg mijn deadline afgewerkt. 20 minuten over. Record – (Ik ben er écht goed in geworden en er was papier genoeg voor de printer). Zij was klaar met haar ronde.
Ik wenste haar courage en dat ze moest genieten van een deugddoende vakantie, bij haar gezin! Ze zei: ‘Ja, Zen-tijd, met rust gelaten worden, alhoewel, met mijn kleinkinderen…’
Ik zei:’ Spelen is ook Zen-tijd!’
Het was even stil, heel kort. Ze zuchtte en zei toen stil: ‘Het is waar, je hebt gelijk’ (ik dacht, ja, ik weet het, alweer, ik ben er goed in geworden)
Geef een reactie