Gebroken

De derde dag van de tortuur (16 mei), verliep in dezelfde sfeer als de dag voordien.

Reeds in de vroege ochtend, met name om één uur, begon men haar opnieuw vragen te stellen over het poedertje: de samenstelling en de persoon die haar dit recept had bezorgd, waren de prangende vragen.

Na voortdurend met deze vragen geconfronteerd te zijn, gaf Amantine uiteindelijk te kennen dat zij handelde op quaeden raet die haer den quaden viant innen gaf. Net als de vorige dag gingen de Kortrijkse schepenen niet rechtstreeks in op het thema van den quaden viant maar bleven andermaal bij dat poeder stilstaan.

In de loop van die ochtend maakte Amantine meerdere malen de opmerking groote pyne te lyden zonder verdienste.

Toch vond ze nog de kracht de beschuldigingen te ontkennen. Ze verklaarde niet te kunnen toveren en ook niet te weten wat toverij inhield. Deze ontkenning vergde wellicht haar laatste krachten want kort daarop begaven haar zenuwen het. Ze barstte in een lachen uit dat – ondanks aangebrachte wijzigingen in haar tortuur – drie uur aanhield (9 uur tot 12 uur).

Haar weerstand nam zienderogen af. In de nacht van 16 mei werd de pijn zo ondragelijk dat zij om 23 uur jammerlick creytende vroeg haar handen los te maken terwijl ze eraan toevoegde geen kwaad gedaan te hebben. Het verzoek was tevergeefs! De schepenen begrepen wellicht dat een kritieke fase aangebroken was: de weerstand van Amantine was zo goed als geheel gebroken.