Stilstaan

“1 op 3 is ongelukkig en 1 op 4 voelt zich emotioneel eenzaam” hoorde ik vandaag op de radio. Ik werd er echt stil van… Of die statistieken helemaal kloppen met de werkelijkheid weet ik niet. Maar ik geloof wel dat we dit signaal heel ernstig mogen nemen. Bij zo’n stellingen denk ik spontaan aan een aantal thema’s. Ik probeer ze hier even (heel) kort aan te raken.
Zo’n berichten bevestigen nogmaals mijn overtuiging dat het belangrijk is om nu en dan eens stil te staan bij jezelf en hoe je je voelt en wat jou dat kan zeggen. Wist je trouwens dat er meer dan 50 woorden zijn die omschrijven hoe je je kan voelen? Dat gevoel, dat trouwens geheel authentiek is en tevens altijd juist (het is immers het jouwe), maakt je duidelijk dat je een behoefte hebt. Of misschien wel meerdere. En die behoefte gaan onderzoeken brengt je dichter bij de essentie van wat je eigenlijk nodig hebt.

Het is natuurlijk niet zo simpel dat, als je dat ‘trucje’ toepast je dan het geluk hebt gevonden. Zo zit het mysterie van het leven niet in elkaar (denk ik toch). Het gaat over het vinden wat bij jou past en wat voor jou werkt. Volgens mij zit het hem ik het combineren van verschillende methoden. Maar het begint met stilstaan bij jouw eigen situatie en je verantwoordelijk voelen voor 

Anderzijds ben ik ook overtuigd van de kracht van het vinden van jouw eigen sterktes of talenten. Dat je je meer bewust gaat worden van waar je nu eigenlijk energie van krijgt en misschien ook wel van waar of wanneer je energie verliest. Hoe kan je je meer gaan focussen op die dingen die je energie geven? Uiteraard vragen sommige dingen (wat we graag willen hebben, doen of zijn) ook tijd. Ik vergelijk die ‘flow’ graag met de natuur. Een beukenootje is ook niet van vandaag op morgen een boom geworden. In onze ‘google maatschappij’ (ik zoek en vind onmiddellijk een oplossing) Zijn we niet gewend om geduldig het pad voor ons voeten te laten ontstaan. Net alsof je in de mist wandelt en maar enkele meters vooruit kan zien. 

Ik las ergens dat, wat we meemaken in ons leven leerkansen zijn om te groeien. Maar ik wil hiermee de last die we soms te dragen hebben niet minimaliseren. Ik blijf het een interessant uitgangspunt vinden. Met alle respect voor wie het ondragelijk lastig geeft vandaag.
Dit wou ik even delen. Ik weet het ik, het misschien maar een half bericht. Maar zie het misschien als een begin. Ik hoor het graag als je er meer van wil. Om misschien tot ergens onderweg.
Laten we zorgen voor elkaar… en voor onszelf 😉 welgemeende groeten!