Wat kom ik graag op de school waar onze kinderen hun lagere schooltijd doorbrachten… Ook deze week voor een workshop. werkwinkel met de leerlingen zoals zij dat noemen… Verwelkomd worden met een tasje thee, even bijpraten: Oe ist …
goe, goe gevulde dagen, golfbewegingen, krokusvakantie in zicht, even ‘niets’ dan, allé, wel achter de schermen maar dat is altijd nog anders dan…
Ze hebben op die school een schitterende échte relaxatie/stilte/yogaruimte, een prachtige boomhut én een circustent… zalige plek is het daar… maar er waren nog andere werkwinkels en ik had voor deze minder plek nodig… Steek me maar in den buro van den directeur had ik gezegd… Lees: elke plek is goed, we zijn flexibel.
Maar hah, ik mocht écht in den buro van de directeur 🙂 Er was zelfs vasttapijt, tapisplain zoals ze zeggen… ideaal. We moesten enkel tafel en stoelen opzij schuiven… rap gedaan, mouwen omhoog en hupla …
Maar toen ging het mis. Die tafel had geen poten maar twee zware massieve zijpanelen, (een sjiek bureau eigenlijk) en eentje schoot los… ik was snel, maar niet rap genoeg… een fractie van een seconde later rolde ik over de grond, zotvantzeer. Ik meen mij te herinneren dat ik riep: dit is niet juist, dit is niet juist, het is niet erg, het is echt niet erg, maar het is niet juist …
En toen moet het iets geweest zijn van ambulance bellen of niet, een papa verpleger (dat zijn de beste op dat moment), ijszakken, pijnstillers, ogen vol schuldgevoel, vloeken binnensmonds en keihard luidop, wenen, lachen van miserie, wegdraaien, misselijkheid. toch in een auto geraken, blijf tegen me babbelen, spoed Waregem is ver…
foto’s (van de kapotte tafel) en foto’s van mijn innerlijk lijf… schouder blijkbaar ook verwrongen, gelukkig geen breuk in mijn heup.
Het had erger gekund… het konden ook twee voeten geweest zijn hé…
Warms, Vanessa
Op een ander tempo…maar niet minder gedreven…
Neem de tijd om het te laten helen…
lieve groet
Veel beterschap!