Slapeloze nachten

Enkele dagen geleden ben ik midden in de nacht opgestaan. Na uren van woelen hield ik het niet meer. Ik had het koud. Vanbuiten en vanbinnen. Hoge nood aan (echte) warmte en aan duidelijkheid en zekerheid.

We gingen er niet van wakker liggen, hadden we gezegd. Want dat was het signaal. Dan gingen we er mee stoppen. Of beter niet mee doorgaan…

Ik zette me neer en begon trillend te tikken.

Ik had het bericht naar de bank willen sturen, maar ik stuurde het naar onze boekhouder (sorry Rudy, maar ook erg bedankt. Om te bufferen).

Het kon er bij mij niet in dat wij net nu moeten motiveren dat we een gezond bedrijf zijn. Dan gaat het over cijfers, centen, flappen, monnies en niet over wat amba-amba voor de (mentale & geestelijke) gezondheid doet. Dit om opnieuw om uitstel van betaling van onze lening te bekomen. Want wie de reportage van Focus-WTV gezien heeft weet dat de bank zonder duidelijk bericht de betaling terug had opgestart. (kleine bemerking, we betalen wel al steeds de intresten op de lening)

Hoe kan dat nu? Het voelt alsof wij de enige zijn die verantwoordelijk zijn voor het gevolg van C***na en voor risico’s die een investering met zich mee brengen. Wij hebben hier niet voor gekozen, niemand eigenlijk. Wij hebben de opgelegde sluiting tweemaal braaf ondergaan (en zijn nog bezig). B. had me/ons bij zijn bezoek toch overladen met complimenten? We waren gezonde ondernemers waar velen een voorbeeld aan zouden moeten nemen? We hadden proactief bij de eerste lockdown de bank uitgenodigd voor een overleg.
En waar is hij nu? Was dat dan allemaal show of façade? Wou hij me verleiden om nog het laatste deel verder te renoveren waardoor het volledige pand dan nog meer waard was? Ik kan moeilijk geloven dat dat niet gemeend was. Maar toch…

Nu zou hij hier moeten zijn om samen te zoeken hoe we ons probleem kunnen aanpakken. Ja ons probleem, van alle betrokken partijen.

Eerlijk, ik heb hier geen energie voor. Terwijl ik bruiste van energie tijdens de renovatie. Ik werkte bijna non-stop om amba-amba te maken tot wat het nu is. Ik heb genoten (soms ook niet) Een prachtige locatie! En dat zijn de woorden van bijna elke bezoeker. Ik kan er niet mee overweg dat een ander straks met de pluimen zou gaan lopen. Of het koudweg met de grond gelijk zou maken. Niet nu het bijna af is en klaar staat om iedereen die de weg naar amba-amba vindt met open armen te ontvangen.

Hoe kunnen we op dit moment aantonen dat we een gezond bedrijf zijn? Er was hoegenaamd geen verhuur of nog niet voldoende. In de korte moment van september tot maart?… We waren nog maar aan de aanloop. Mei en juni hadden een doorstart moeten zijn. Daarom hadden we ook zo sterk aangedrongen op uitstel van betaling voor 2 jaar. Om die aanloop goed te doen. Iedereen weet dat het even duurt vooraleer zoiets op gang komt. Is het trouwens ook niet aan de bank om zelf te onderzoeken als een bedrijf gezond genoeg is vooraleer ze een financiering aangaan? Waarom moest de goedkeuring van de lening anders zo lang duren? En werd het steeds maar weer uitgesteld tot de dag net voor de ondertekening van de akte?

Eigenlijk is de vraag niet of wij een gezond bedrijf zijn. Ze weten net als ons dat wij samen met zoveel andere bedrijven verplicht waren om te sluiten. Er is sinds maart geen enkele vorm van verhuur geweest (grootste bron van inkomsten) niet omdat het ons niet lukte maar omdat we niet mochten. We kunnen met de vzw-werking en met “de huur” van het pand voor de winkel de lening niet afbetalen. Dat zie je zo. Daar moet je echt geen cijfers voor hebben.

We hadden niet op één paard gewed. denk maar aan de verhuur van de ruimtes, de winkel, cafetaria (met soepbar), coworking place, seminarieruimte, opleiding voor professionelen, coaching voor individuelen en kmo’s, groepspraktijk (denk Bleekweide), plek voor cultuur, trainingen, opleidingen,… En nog zoveel meer. Het één zou het ander sterk maken. Volgens mij een heel gezond concept.

Straks binnen enkele uren moet ik weer wakker voor mijn scherm zitten voor een hele dag, voor mij job voor Aquafin terwijl ik me zorgen maar voor iets waar ik niets kan aan doen. Ik zou me liever zorgen maken om mijn familie die me hard nodig heeft op dit moment. Straks crash ik nog en dan wat hebben we dan? Sorry, maar ik zie het even niet.

Eigenlijk moet de bank niet bij ons zijn maar bij de overheid. Toch?

Ik snap trouwens niet dan we van andere ondernemers horen dat zijn al sinds maart nog geen cent hebben moeten betalen. En dat er andere bedrijven en organisaties zijn die rechtstreeks gesteund worden door de overheid.

En dan nog iets, uitstel van betaling voor 3 maanden waarvan er al 1 of 2 gepasseerd zijn? Iedereen weet dat dit nog niet gedaan is en dat amba-amba niet van de ene op de andere dag op volle toeren zal draaien (denk versoepelingen,enz…). De vraag is nog hoe de gemiddelde burger en ondernemer zich zal ‘gedragen’ na zo’n mokerslag. Ik denk niet dat de versoepelingen zo snel zullen gaan. Het zal al straf zijn als we in mei al terug volop kunnen verhuren voor communiefeesten en zo. En dan nog een zomervakantie door zonder inkomsten?…

Eerlijk, ik zie het somber in op dit moment. Maar we kunnen moeilijk de hele boel gaan verkopen. Dat waar we al die tijd zo hard aan hebben gewerkt. Vol overgave ten dienste van de samenleving maar niet voor onze portemonnee en zeker niet die van een ander. Ik kan moeilijk geloven dat dit zo moet eindigen. De plek waar zoveel mensen terecht kunnen. Een plek die meer dan nodig zal zijn nu en in de toekomst.

Maandag nog een videovergadering dus… Ondertussen kunnen we nog een weekendje sudderen.

Filip met de groeten van Vanessa