Tenminste als het van mij afhangt. Muziek, het was altijd in mijn leven. Als klein boeleke al, met mijn knuffel in mijn armen meebewegen met de muziek op de radio. Troost vinden, blij zijn. Toen dat nog een toestel was met knoppen die wat kraakten en waar zelfs een meubel voor bestond.
Toen ik 8 jaar was is er iets veranderd. Ik ging nooit meer muziek maken. Nu zie ik het helder. Toen niet. De muziekschool had me gekraakt. Gebuisd. Ik kon het niet en ging het ook nooit kunnen. Ze hadden gelijk. Niet op die manier. Dat klopte.
Maar het trok en bleef trekken. Er was iets dat maakte dat ik maar bleef proberen. Bleef zoeken. Zelfs als het moeilijk ging en ik even onderuit ging. Geen respons, geen publiek, geen…, geen… Ik ging twijfelen en werd onzeker.
Maar het bleef trekken. Iedere keer opnieuw. Ik moest dit doen. Ik voelde het aan alles.
Ik was 18 toen mijn eerste gitaar kocht. ook dat is een heel verhaal (misschien voor een andere keer) Ik probeerde en speelde al vele malen. Dankbaar voor elke keer. Wat lukte duwde me vooruit. Wat mislukte leerde me hoe het anders kon.
Vrijdag 09 sept stap ik opnieuw op het podium. Deze keer voor iets heel bijzonder.
Na jaren van samen spelen leerden Bruno Rodenbach en ik (ja van apporaching silence voor wie er toen bij was) meer en meer spelen vanuit ons gevoel. Improviseren, inspelen op wat er kwam. Zonder doel voor ogen. De drang tot een goed resultaat loslaten. keer op keer. En wat er toen gebeurde was magie. We beleven muziek op een ander en intense manier. Eerlijk puur en passend op het moment.
In de wel bekende verplichte ‘pauze’ kwam Bruno met het idee om onze improvisatie euh sessies met het publiek te delen. Zo kwam ONT_. We speelden in de studio voor een klein publiek die met het voorvoegsel ONT een woord maakte als aanzet voor onze improvisatie.
EN nu is amba-amba 20 jaar. De tinteling loopt over mijn lijf als ik dit schrijf. Wat een trip was dat. Zo trots en innig dankbaar voor al dat moois. Ja, het was ook hard, of moeilijk, of lastig, of… . En net dat maakt deze verjaardag extra bijzonder. We mogen hem nog vieren.
En hoe?
Wel we beginnen met muziek. Bruno en ik. En ja Celien De Pelecijn. Ik ontmoete haar in amba-amba en het klikte meteen. Ondertusesen spelen we al een tijdje samen en werken we aan een nieuw project. Maar dat is ook voor een andere keer.
Celien komt mee improviseren. Ze zij direct ja. Vol enthousiame.
Het wordt bijzonder dat kan ik nu al zeggen. Wij gaan er ten volle voor. Nu jij nog. Welk woord komt bij je op als je aan amba-amba denkt. Welk woord schrijf jij op als aanzet voor dit bijzonder improvisatie concert.
Oja het concert wordt niet opgenomen en we spelen dit maar één kaar. Aja, het zou anders geen improvisatie conert zijn.
Bedankt om tot hier te lezen, je bent welkom. Bestel hieronder je tickets. Want de plaatsen zijn beperkt.
heel graag tot dan.
Filip (fleepp)
En ondertussen broedt er ook nog een ander project in de schoot van De Whale Studio en ook dat is voor een andere keer.
Geef een reactie